Από την ερώτηση του έτερου ήμισυ περί πιθανής αύξησης του βάρους του/ της –η μία και μοναδική σωστή απάντηση στην οποία, όπως όλοι, του ανδρικού πληθυσμού συμπεριλαμβανομένου (θα έπρεπε να) ξέρουμε, είναι «όχι»– μέχρι την ανάγκη να δικαιολογηθούμε για την αργοπορία μας στο γραφείο τη Δευτέρα το πρωί, όλοι έχει κατά καιρούς χρειαστεί να τα ξεστομίσουμε και όλοι ευχόμαστε να ξέραμε πώς να το κάνουμε καλύτερα. Με την ελπίδα ότι θα χρησιμοποιήσετε τη γνώση που ακολουθεί σοφά, για καλό και όχι για κακό, σας παραθέτουμε ορισμένα tips που θα σας βοηθήσουν να κάνετε τα αθώα –και μόνο αυτά– ψεματάκια σας όσο το δυνατόν πιο πειστικά. Σε κάθε περίπτωση, λάβετε υπ’ όψιν σας ότι το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τον καλό από τον άριστο ψεύτη είναι ότι ο δεύτερος το έχει και λίγο μέσα του. Αν αισθάνεστε άσχημα κάθε φορά που επιχειρείτε να πείτε οτιδήποτε λιγότερο από την απόλυτη αλήθεια, όσες τεχνικές κι αν αποστηθίσετε, δύσκολα θα δείτε θεαματικά αποτελέσματα.
Κανόνας #1: Προσέξτε σε ποιον λέτε ψέματα
Το ψέμα που απευθύνεται σε κάποιον που σας ξέρει πολύ καλά –στον/ στην καλύτερό σας φίλο-η, στον επί δεκαετίας σύντροφό σας, στους γονείς σας– είναι δύσκολο να γίνει πειστικό, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί κάποιος που σας γνωρίζει καλά μπορεί να διακρίνει ακόμη και την παραμικρή αλλαγή στη συμπεριφορά ή στη γλώσσα του σώματός σας. Για παράδειγμα, όταν λέμε ψέματα συνήθως προσπαθούμε να αποφύγουμε τα κλασικά σημάδια που προδίδουν τους ψεύτες: κοιτάμε το συνομιλητή μας στα μάτια, δε μιλάμε ασυνήθιστα γρήγορα, δεν ξεροβήχουμε. Αν ο «αποδέκτης» του ψέματός σας ξέρει, π.χ., ότι δε συνηθίζετε να τον κοιτάτε στα μάτια όταν μιλάτε, θα παρατηρήσει αμέσως την παρέκκλιση από τη συνήθη συμπεριφορά σας.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως προσπαθώντας να πείτε ψέματα σε κάποιον για τον οποίο νοιάζεστε, έχετε πολύ περισσότερες πιθανότητες να νιώσετε ενοχές, να αρχίσετε την ώρα που μιλάτε να σκέφτεστε τις συνέπειες της αποκάλυψης του ψέματός σας και το πόσο δε θέλετε να στεναχωρήσετε κάποιον που αγαπάτε και να προσπαθήσετε, υποσυνείδητα, να προδώσετε τον εαυτό σας. Το φαινόμενο είναι γνωστό ως «μεταμέλεια του ψεύτη» και θεωρείται εξαιρετικά σύνηθες.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να πείτε ψέματα σε κοντινό σας πρόσωπο, οι λύσεις είναι οι εξής: είτε δοκιμάζετε να το κάνετε από το τηλέφωνο, οπότε η απουσία της φυσικής παρουσίας σας δημιουργεί –αποδεδειγμένα– λιγότερες ενοχές και η έλλειψη οπτικής επαφής κάνει τις παρεκκλίσεις από τη συνήθη συμπεριφορά σας πολύ λιγότερο εμφανείς, είτε «αναθέτετε» τη βρώμικη δουλειά σε κάποιον κοινό γνωστό, ο οποίος δε σας ξέρει καλά και τον οποίο δεν αγαπάτε ιδιαίτερα, λέγοντας το ψέμα σε εκείνον και αφήνοντάς τον να το μεταφέρει.
Κανόνας #2: Εξασκηθείτε
Σκεφθείτε το ψέμα σας καλά. Με κάθε λεπτομέρεια. Σκεφτείτε και όλες τις πιθανές ερωτήσεις. Και απαντήστε τις. Αν, για παράδειγμα, σκέφτεστε να πείτε στο αφεντικό σας ότι έπαθε κάτι το αυτοκίνητο και αναγκαστήκατε να περιμένετε την Express στην Κηφισίας, γι’ αυτό αργήσατε, μη μείνετε στο «κάτι»: είναι πολύ πιθανό να ερωτηθείτε, έστω από απλό ενδιαφέρον, ποιο ήταν το πρόβλημα, τι έφταιγε, πόσο θα κοστίσει η επισκευή και πότε θα είναι έτοιμο. Είναι βασικό να έχετε έτοιμες τις απαντήσεις σε αυτές τις προφανείς ερωτήσεις. Εξίσου βασικό είναι να έχετε έτοιμες τις απαντήσεις και σε λιγότερο προφανείς ερωτήσεις, όπως τι συνδρομή πληρώνετε στην Express –όχι γιατί ο συνομιλητής σας υποπτεύεται ότι του λέτε ψέματα, απλά γιατί «τώρα που το λέτε, σκεφτόταν να γραφτεί κι εκείνος».
Αφού σκεφτείτε όλες τις λεπτομέρειες, πείτε το ψέμα στον εαυτό σας. Προβάρετέ το.Επαναλάβετέ το, όπως οι ηθοποιοί που μαθαίνουν το ρόλο τους. Όχι μόνο για να έχετε έτοιμες τις απαντήσεις και να μην τραυλίζετε όταν έρθει εκείνη η ώρα, αλλά και γιατί όσο περισσότερες φορές το έχετε προβάρει τόσο πιο σίγουροι θα νιώθετε λέγοντάς το, και τόσο λιγότερες πιθανότητες θα έχετε να υποψιάσετε το συνομιλητή σας. Άλλωστε, συνηθίζοντας το ψέμα σας αποστασιοποιείστε από αυτό και αποφεύγετε το ενδεχόμενο να σας προδώσει η μεταμέλεια του ψεύτη που λέγαμε προηγουμένως.
Κανόνας #3: Δώστε λεπτομέρειες
Το αντεπιχείρημα εδώ θα έλεγε ότι δίνοντας λιγότερες πληροφορίες έχετε και λιγότερες πιθανότητες να προδοθείτε πέφτοντας σε αντιφάσεις ή κάνοντας λάθη που θα αποκαλύψουν στον άλλο το ψέμα σας. Γεγονός, όμως, είναι ότι όλοι μας έχουμε την τάση να πιστεύουμε ευκολότερα μια ολοκληρωμένη ιστορία απ’ ότι μια μονολεκτική απάντηση η οποία, από μόνη της, κινεί υποψίες. Δε μας πιστεύετε; Σκεφτείτε την ακόλουθη περίπτωση: ρωτάτε τον/ την σύντροφό σας πού ήταν χθες το απόγευμα. Ποια απάντηση θα πιστεύατε ευκολότερα: α. «Έξω. Με φίλους.» ή β. «Βρεθήκαμε με το Χρήστο και το Γιώργο (ή την Άννα και τη Στέλλα, αντίστοιχα) γύρω στις 7 για καφέ και μετά πήγαμε σινεμά, στο Ου φονεύσεις»;
Σκεφτείτε τον τρόπο με τον οποίο θα διηγούσασταν την ημέρα σας σε κάποιον, χωρίς να έχετε σκοπό να πείτε ψέματα ή να κρύψετε στοιχεία. Δε θα συμπεριλαμβάνατε πληροφορίες λίγο άσχετες με το θέμα, τύπου «είδα και το trailer για το Wall-e, καλό φαίνεται, να πάμε να το δούμε»; Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο εδώ: να κάνετε την ιστορία σας να φανεί αληθινή, λέγοντάς την όπως αν είχε όντως συμβεί, με λεπτομέρειες που να μοιάζουν αυθόρμητες–οι οποίες βέβαια δε θα είναι, αφού θα τις έχετε προβάρει, μην ξεχνιόμαστε– και σχόλια που να μοιάζουν ότι προέκυψαν εν τη ρύμη του λόγου.
Πηγή: in2life.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου