Ξεκινώντας λοιπόν αντίστροφα τη λίστα της κακίας:
10 — Delphine LaLaurie
H LaLaurie ήταν μια σαδιστική κοινωνική γυναίκα που έζησε στη Νέα Ορλεάνη. Το σπίτι της ήταν μια αίθουσα της φρίκης. Στις 10 Απριλίου 1834, ξέσπασε πυρκαγιά στην κουζίνα του αρχοντικού, και οι πυροσβέστες βρήκαν δύο σκλάβους αλυσοδεμένος στη σόμπα. Αποδείχτηκε ότι είχαν αρχίσει τη φωτιά οι ίδιοι, προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή. Οι πυροσβέστες οδηγήθηκαν από τους σκλάβους στην σοφίτα όπου αυτό που αντίκρισαν τους σόκαρε!
Πάνω από μια ντουζίνα παραμορφωμένων και ακρωτηριασμένων σκλάβων ήταν δεμένοι στους τοίχους ή στο δάπεδο.
Πολλοί ήταν αντικείμενα για τα φρικιαστικά ιατρικά πειράματα που έκανε.
Ένας άντρας φαινόταν να ήταν μέρος κάποιου παράξενου πειράματος για αλλαγή φύλου, μια γυναίκα ήταν παγιδευμένη σε ένα μικρό κλουβί με τα άκρα της σπασμένα και τα είχε αφήσει να δέσουν έτσι ώστε να μοιάζει με καβούρι, και μια άλλη γυναίκα της είχαν αφαιρεθεί τα χέρια και τα πόδια, και κομμάτια της σάρκας της ήταν κομμένες σε φέτες σαν μια κυκλική κίνηση έτσι ώστε να μοιάζει με κάμπια.
Κάποιοι είχαν ραμμένο το στόμα τους, και στη συνέχεια πέθαναν από την πείνα, ενώ άλλοι είχαν τα χέρια τους ραμμένα σε διάφορα μέρη του σώματός τους.
Οι περισσότεροι βρέθηκαν νεκροί, αλλά μερικά ήταν ζωντανοί και παρακαλούσαν να θανατωθούν, για να τους απαλλάξουν από τον πόνο.
Η LaLaurie έφυγε προτού να την πιάσουν – και ποτέ δεν πιάστηκε.
09 — Ilse Koch
Γνωστή ως η «σκύλα του Βουκουρεστίου» λόγω της σαδιστικής της σκληρότητας προς τους κρατούμενους, η Ilse Koch ήταν παντρεμένη με τον Ναζί, που υπηρέτησε στα SS, Karl Otto Koch, αλλά τον επισκίασε στην σκληρότητα και στην απάνθρωπη αδιαφορία για τη ζωή που ήταν και το σήμα κατατεθέν της .
Χρησιμοποιούσε την σεξουαλικότητα της και περιπλανιόταν στα στρατόπεδα γυμνή, με το μαστίγιο στο χέρι και αν κάποιος τολμούσε να την κοιτάξει τον πυροβολούσε επιτόπου.
Η πιο διαβόητη κατηγορία εναντίον της Ilse Koch ήταν ότι είχε επιλέξει κρατουμένους με ενδιαφέροντα τατουάζ και τους θανάτωνε, έτσι ώστε τα δέρματά τους τα χρησιμοποιούσε σε αμπαζούρ για το σπίτι της (αν και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στοιχεία από αυτά τα αμπαζούρ γιατί δεν έχουν βρεθεί).
Μετά τον πόλεμο, συνελήφθη και φυλακίσθηκε με διάφορες κατηγορίες και τελικά κρεμάστηκε στο κελί της το 1967, προφανώς από την ενοχή της.
08 — Shirō Ishii
Ο Ishii ήταν μικροβιολόγος και γενικός υπαρχηγός της Μονάδας 731, μια βιολογικής μονάδας στον πόλεμο του ιαπωνικού στρατού κατά τον Δεύτερο Σινο-ιαπωνικού πολέμου.
Γεννήθηκε στην πρώην χωριό Shibayama του Sanbu District στην περιφέρεια της Chiba, και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Κιότο.
Το 1932, άρχισε προκαταρκτικά πειράματα σε βιολογικό πόλεμο ως ένα μυστικό σχέδιο για την ιαπωνική στρατιωτική στρατηγική.
Το 1936, η Μονάδα 731 διαμορφώθηκε. Ο Ishii έχτισε ένα σύμπλεγμα κτιρίων – περισσότερα από 150 κτίρια άνω των έξι τετραγωνικών χιλιομέτρων – έξω από την πόλη Χαρμπίν της Κίνας.
Μερικές από τις πολυάριθμες θηριωδίες που διαπράχθηκαν από τον Ishii, και τους άλλους κάτω από την εντολή του στην Μονάδα 731, περιλαμβάνουν: ζωοτομία των ανθρώπων ενώ ήταν ζωντανοί (συμπεριλαμβανομένων των εγκύων που ήταν εγκυμονούσες από τους γιατρούς), κρατούμενοι που είχαν ακρωτηριασμένα άκρα και είχαν επανατοποθετηθεί σε άλλα μέρη του σώματός τους, μερικοί κρατούμενοι είχαν καταψυχθεί μέρη του σώματός τους και αποψυχθεί για να μελετήσει το αποτέλεσμα της γάγγραινας.
Πολλοί άνθρωποι είχαν επίσης χρησιμοποιηθεί ως ζωντανά πειράματα σε περιπτώσεις δοκιμών για χειροβομβίδες και φλογοβόλα.
Κρατούμενοι εμβολιάστηκαν με μία νόσο, μεταμφιεσμένοι ως εμβολιασμοί θεραπείας, για να μελετήσει τα αποτελέσματά τους.
Για τη μελέτη των επιπτώσεων των -χωρίς θεραπεία- αφροδίσιων νοσημάτων, ανδρών και γυναικών κρατουμένων είχαν εσκεμμένα μολυνθεί από σύφιλη και βλεννόρροια μέσω βιασμού και στη συνέχεια τους μελετούσες
Ένας πλήρης κατάλογος αυτών των φρικαλεοτήτων μπορείτε να βρείτε εδώ.
Έχοντας πάρει απαλλαγή από τις αμερικάνικες κατοχικές αρχές στο τέλος του πολέμου, ο Ishii ποτέ δεν φυλακίστηκε για τα εγκλήματά του και πέθανε στην ηλικία των 67, από καρκίνο του φάρυγγα.
07 — Ivan IV of Russia
Ο Ιβάν ο τέταρτος της Ρωσίας, επίσης γνωστός ως «Ιβάν ο Τρομερός», ήταν ο μεγάλος δούκας της Muscovy, από το 1533 έως το 1547, και ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ρωσίας που είχε αναλάβει τον τίτλο του τσάρου.
Το 1570, ο Ιβάν ήταν υπό την πεποίθηση ότι η ελίτ της πόλης του Novgorod σχεδίαζε να αυτομολίσει στην Πολωνία, και οδήγησε ένα στρατό για να τους σταματήσει, στις 2 Ιανουαρίου.
Οι στρατιώτες του Ιβάν παρατάχθηκαν σε χτιστά τοιχώματα γύρω από την περίμετρο της πόλης προκειμένου να αποφευχθεί η απόδραση του λαού.
Μεταξύ 500 και 1000 στρατιώτες συγκεντρωνόντουσαν κάθε μέρα στα τοιχώματα και στη συνέχεια, βασάνιζαν και σκότωναν τον κόσμο μπροστά στα μάτια του Ιβάν και του γιού του.
Το 1581, ο Ιβάν χτύπησε την έγκυο νύφη του για άσεμνη ενδυμασία, προκαλώντας της αποβολή.
Ο γιος του, που ονομάζονται επίσης Ιβάν, μόλις έμαθε για το συμβάν ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του, με αποτέλεσμα να χτυπηθεί θανάσιμα από το χέρι του πατέρα του στο κεφάλι με μπαστούνι, δήθεν τυχαία!
06 — Oliver Cromwell
Η Cromwellian κατάκτηση της Ιρλανδίας (1649-1653) αναφέρεται στην εκ νέου κατάκτηση της Ιρλανδίας από τις δυνάμεις του αγγλικού Κοινοβουλίου, με επικεφαλής τον Oliver Cromwell, κατά τη διάρκεια των Πολέμων των Τριών Βασιλείων. Η συνέπεια αυτής της κατάκτησης (με σκοπό να εκτοπιστεί η Καθολική αρχή) ήταν 200.000 θανάτους αμάχων από τον πόλεμο που σχετίζονται με την πείνα και τις ασθένειες, καθώς και 50.000 Ιρλανδοί αρπάχθηκαν ως σκλάβοι.
Ο Cromwell θεωρούσε τους Καθολικούς αιρετικούς, έτσι αυτή η ιρλανδική κατάκτηση ήταν μια ημέρας σύγχρονης σταυροφορίας για αυτόν.
Η πικρία που προκλήθηκε από τον διακανονισμό του Cromwellian ήταν μια ισχυρή πηγή για τον ιρλανδικό εθνικισμό από τον 17ο αιώνα και μετά.
Ο Cromwell πέθανε το 1658, και ήταν τόσο μισητός που το 1661, που το πτώμα του εξορίστηκε από το νεκροταφείο και το κρέμασαν με αλυσίδες, ως μια μεταθανάτια εκτέλεση.
Το σώμα του αργότερα διαμελίστηκε και το έριξαν σε ένα λάκκο και το κεφάλι του το κάρφωσαν σε ένα πάσσαλο έξω από το Westminster Hall για τα επόμενα είκοσι τέσσερα χρόνια.
05 — Jiang Qing
Η Jiang Qing ήταν η σύζυγος του Μάο Τσετούνγκ, του Κομμουνιστικού δικτάτορα της Κίνας. Μέσω από έξυπνους ελιγμούς, κατάφερε να φτάσει στην υψηλότερη θέση της εξουσίας εντός του Κομμουνιστικού Κόμματος (κοντά στο να γίνει πρόεδρος). Πιστεύεται ότι αυτή ήταν η βασική κινητήρια δύναμη της Κινέζικης Επανάστασης (εκ των οποίων ήταν ο αναπληρωτής διευθυντής).
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, κάθε οικονομική δραστηριότητα είχε σταματήσει, και αμέτρητα αρχαία κτίρια, έργα τέχνης, αντίκες, βιβλία και έργα ζωγραφικής καταστράφηκαν από τους ερυθροφρουρούς.
Τα 10 χρόνια της Επανάστασης έφερε επίσης το εκπαιδευτικό σύστημα σε μια στασιμότητα, και πολλοί διανοούμενοι εστάλησαν σε φυλακές. Εκατομμύρια άνθρωποι στην Κίνα, σύμφωνα με πληροφορίες, έχασαν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, τα οποία ακυρώθηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Εκατομμύρια άλλοι είχαν επίσης εκδιωχθεί από τα σπίτια τους.
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών – πολίτες και ερυθροφρουρούς – από διάφορες Δυτικές και Ανατολικές πηγές είναι περίπου 500.000 για την πραγματική χρονιά του χάους 1966-1969, αλλά ορισμένες εκτιμήσεις είναι της τάξης του 3 εκατομμύρια θανάτους και με 36 εκατομμύρια να διώκονται.
04 — Pol Pot
Ο Pol Pot ήταν ο ηγέτης των Κόκκινων Χμερ και ο πρωθυπουργός της Καμπότζης, το 1976 – 1979, και είχε ήδη ηγετική θέση από τα μέσα του 1975. Κατά την παραμονή του στην εξουσία, ο Pol Pot επέβαλε μια ακραία εκδοχή του αγροτικού κομμουνισμού, όπου όλοι οι κάτοικοι των πόλεων μετεγκαταστάθηκαν στην ύπαιθρο για να εργαστούν σε συλλογικά αγροκτήματα και σε καταναγκαστική εργασία.
Με το αποτέλεσμα της καταναγκαστικής εργασίας, τον υποσιτισμός, την κακή ιατρική περίθαλψη και τις εκτελέσεις εκτιμάται ότι σκοτώθηκαν περίπου 2 εκατομμύρια Καμποτζιανοί (περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού).
Το καθεστώς του κατάφερε να διαχωρίσει τους διανοούμενους και άλλους «αστούς εχθρούς» και να τους δολοφονήσει. Οι Κόκκινοι Χμερ, προχωρούσαν σε μαζικές εκτελέσεις σε τοποθεσίες που είναι γνωστές ως Killing Fields( χωράφια θανάτου). Τα θύματα των εκτελέσεων θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους.
Για να κάνουν οικονομία στα πυρομαχικά, συχνά οι εκτελέσεις γινόντουσαν με σφυριά, τσεκούρια και με μπαστούνια από μπαμπού.
03 — Heinrich Himmler
Χάινριχ Χίμλερ, ήταν ο αρχιτέκτονας του ολοκαυτώματος και θεωρείται ως ο μεγαλύτερος μαζικός δολοφόνος που γεννήθηκε ποτέ, από κάποιους (αν και άλλοι λένε ότι είναι ο Ιωσήφ Στάλιν). Το ολοκαύτωμα δεν θα είχε συμβεί αν δεν ήταν για αυτόν τον άνθρωπο. Προσπάθησε να φτιάξει μια τέλεια φυλή με σκανδιναβική εμφάνιση, την Άρια φυλή.
Τα σχέδιά του για την φυλετική καθαρότητα τελείωσαν από τη ματαιοδοξία του Χίτλερ στη λήψη λανθασμένων στρατιωτικών αποφάσεων και τη λήξη του πολέμου.
Ο Χίμλερ συνελήφθη μετά τον πόλεμο και προσπάθησε ανεπιτυχώς να διαπραγματευτεί με την Δύση, ενώ έδειχνε πραγματικά σοκαρισμένος, σαν έβλεπε να τον αντιμετωπίζουν ως εγκληματία κατά τη σύλληψη.
Αυτοκτόνησε από κατάποση κυανίου λίγο μετά.
02 — Adolf Hitler
O Αδόλφος Χίτλερ έγινε καγκελάριος της Γερμανίας το 1933, για να γίνει «Φύρερ» το 1934 μέχρι την αυτοκτονία του το 1945. Μέχρι το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η πολιτική του Χίτλερ για την εδαφική κατάκτηση και την φυλετική υποταγή, έφερε τον θάνατο και την καταστροφή σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων της γενοκτονίας των περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων, σε αυτό που είναι τώρα γνωστή ως το Ολοκαύτωμα.
Στις 30 Απρίλη 1945, μετά από έντονες οδομαχίες στην πόλη, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν σταματήσει ένα με δύο τετράγωνα μακριά από την καγκελαρία, ο Χίτλερ αυτοκτόνησε, πυροβολώντας τον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα δάγκωσε και μια κάψουλα κυανίου.
01 — Josef Stalin
Ο Στάλιν ήταν Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κεντρικής Επιτροπής της Σοβιετικής Ένωσης, από το 1922 μέχρι το θάνατό του, το 1953. Υπό την ηγεσία του Στάλιν, η Ουκρανία υπέφερε από λιμό (Holodomor) τόσο μεγάλο, που θεωρείται από πολλούς ως πράξη γενοκτονίας εκ μέρους της κυβέρνησης του Στάλιν.
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των θανάτων είναι από 2,5 εκατομμύρια έως 10 εκατομμύρια.
Η πείνα προκλήθηκε από άμεσες πολιτικές και διοικητικές αποφάσεις. Εκτός από την πείνα, ο Στάλιν διέταξε εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης για κάθε άτομο που θεωρήθηκε ως ένας εχθρός του κράτους.
Συνολικά, οι εκτιμήσεις του αριθμού που δολοφονήθηκαν κάτω από την βασιλεία του Στάλιν, μετρά 10 εκατομμύρια έως 60 εκατομμύρια ανθρώπους.
dinfo.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου