O Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς είναι ο γιος του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ο οποίος πριν από μερικά χρόνια συγκίνησε όλη την Ελλάδα...με την ενέργεια του να χτυπήσει το κεφάλι του στη μπασκέτα κατά τη διάρκεια του αγώνα του Πανιώνιου με τον Παναθηναϊκό, για ένα φάουλ, το οποίο θεώρησε άδικο. Στη συνέχεια καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι και λίγα χρόνια μετά.
Ο γιος του Βλαδίμηρος, ο οποίος παίζει στην ομάδα που αγάπησε πολύ ο πατέρας του, παραχώρησε μια αποκλειστική συνέντευξη στο free press των Νοτίων προαστίων Life και στον Ρήγα Δάρδαλη.
«Η κλήση μου στην Εθνική Ανδρών αποτελεί το μεγάλο μου όνειρο και παράλληλα μου δίνει ένα τεράστιο κίνητρο να συνεχίσω να βελτιώνομαι. Δεν θέλω να κοιτάζω μακριά, καθώς αυτό είναι ένα από τα λάθη που μπορεί να με κρατήσει πίσω. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τις συνθήκες που υπάρχουν στον Πανιώνιο και από τον τρόπο με τον οποίο με έχει αγκαλιάσει ο κόσμος του. Το πρώτο πράγμα που θέλω αυτή την στιγμή, είναι να βοηθήσω την ομάδα μου να τερματίσει στην τρίτη θέση της Α1, όπως της αξίζει. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο, η μεγάλη μου φιλοδοξία είναι να φορέσω και πάλι την φανέλα με το Εθνόσημο, αλλά σε επίπεδο ανδρών».
-Τι χρειάζεται για να το πετύχεις;
«Η απάντηση είναι γνωστή και τετριμμένη. Δουλειά και μόνο δουλειά. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που βρίσκομαι στον Πανιώνιο, οπού υπάρχει ένα επιτελείο ανθρώπων που βοηθάει κάθε παίκτη ατομικά να γίνει καλύτερος. Από τους προπονητές και τον γυμναστή, ως και τους ανθρώπους της διοίκησης. Συνεπώς είναι στο χέρι μου να εκμεταλλευτώ αυτή την κατάσταση, πρώτον για να βοηθήσω την ομάδα μου να πάει ψηλά και δεύτερον για να βοηθήσω τον εαυτό μου».
-Εσύ, πάντως, με το πέρασμα των χρόνων έχεις γίνει πιο δυνατός, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά.
«Το πιο σημαντικό είναι να γίνεσαι δυνατός στο μυαλό. Σωματικά είναι εύκολο, καθώς δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να σηκώσεις μια μπάρα ή έναν αλτήρα. Ακόμα και γι’ αυτό, βέβαια, θα πρέπει να έχεις τη σωστή νοοτροπία. Είχα φθάσει σε ένα σημείο που έβλεπα ότι θα μείνω με την «ταμπέλα» του ταλέντου. Αποφάσισα ότι πρέπει να το αλλάξω αυτό και με την βοήθεια του Πανιωνίου, της οικογένειας μου και ανθρώπων που με στηρίζουν, έχω βελτιώσει κάποια πράγματα. Ακόμα, όμως, χρειάζομαι πολλή δουλειά σε πολλούς τομείς».
-Από τον πατέρα σου εκτός από τα καλά αθλητικά γονίδια, τι άλλο έχεις πάρει;
«Την τρέλα και την αγάπη του για το μπάσκετ. Και θα τον ευχαριστώ μια ζωή γι’ αυτά, όπως και την μητέρα μου για την αγάπη της κι όλα όσα έχει κάνει για μένα. Και φυσικά πρέπει να πω κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον κόσμο του Πανιωνίου που σε κάθε αγώνα επί 20 χρόνια, φωνάζει το όνομα του πατέρα μου».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου