Ελληνας ο πατέρας των γκράφιτι !!

Τα συναντάμε σε κάθε δρόμο μεγάλης πόλης, σε όλο τον κόσμο. Πίσω τους μπορεί να αποκρυπτογραφήσει κανείς από πολιτικά μηνύματα μέχρι τα καταπιεσμένα συναισθήματα των νέων.
Ο Δημήτριος κατέθεσε ξανά, νόμιμα αυτή τη φορά, την «ιστορική» υπογραφή του ΤΑΚΙ 183  

Τα πιο έντεχνα διεκδικούν και επίσημα τη θέση τους ανάμεσα στις τέχνες. Πρόκειται για τα γκράφιτι. Πατέρας των οποίων είναι... Ελληνας. Δεν το λέμε εμείς, αλλά οι «Times» της Νέας Υόρκης.

 

Ενας μικρόσωμος πιτσιρικάς ονόματι Δημήτριος που διέμενε στον 183ο δρόμο της δυτικής Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του '60 ήταν ο πρώτος έφηβος που σκέφτηκε να γράψει κάτι με ανεξίτηλο μελάνι σε ξένη ιδιοκτησία. Ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του καλλιτέχνη και η παράνομη ενασχόλησή του να αφήνει το όνομά του και τον αριθμό της οδού σε εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- επιφάνειες και στις πέντε συνοικίες της Νέας Υόρκης τελείωσε μόλις ένα-δυο χρόνια μετά, όταν παρόπλισε το μαγικό του μαρκαδόρο και πήγε υπάκουα στο κολέγιο. 

Ομως η ξεκάθαρη σφραγίδα του «ΤΑΚΙ 183» και ένα άρθρο των «New York Times» γι' αυτόν, το καλοκαίρι του 1971, συνέβαλαν στη μεταμόρφωσή του από απλό παιδί σε σκιώδη τοπικό ήρωα που ενέπνευσε χιλιάδες μιμητές και -κατά κοινή ομολογία των ιστορικών της πόλης- τον έκαναν υπεύθυνο για το ξεκίνημα του σύγχρονου κινήματος του γκράφιτι. 

Ορισμένοι κύκλοι το έβλεπαν σαν μια ακόμη έκφραση της αμερικανικής τέχνης ισάξια με την τζαζ και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Αλλοι ως βανδαλισμό. Οπως και να έχει, το κίνημα απέκτησε τεράστια ορμή και διαδόθηκε παγκοσμίως. 

Στο μεταξύ ο θεμελιωτής του απείχε από τους εορτασμούς και τις εκθέσεις της παλιάς σχολής γκράφιτι που ολοένα και πλήθαιναν τελευταία στην Νέα Υόρκη. Ομως την περασμένη Πέμπτη στο πάρτι για την «Ιστορία του αμερικανικού γκράφιτι», μια φιλόδοξη νέα επισκόπηση του κινήματος γραμμένη από τους Ρότζερ Γκάστμαν και Κάλεμπ Νίλον (εκδόσεις HarperCollins), ένας κοντός Ελληνοαμερικανός άντρας, ο Δημήτριος, 57 ετών σήμερα, με γυαλιά και καρφάκια, έφτασε, πήρε ανά χείρας το μαρκαδόρο του και άρχισε να υπογράφει ξανά -αυτή τη φορά νόμιμα- τις πρώτες σελίδες των βιβλίων. 

Κι όμως παραμένει επιφυλακτικός. Αρνείται μέχρι και σήμερα να αποκαλύψει το επίθετό του, ενώ τα δυο του παιδιά που φοιτούν στο κολέγιο πρόσφατα έμαθαν το βάρος που φέρει η ιστορική υπογραφή του πατέρα τους. «Ζω μια αρκετά συνηθισμένη ζωή, υποθέτω, αλλά μ' αρέσει», δήλωσε. Ενώ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν διεκδίκησε τα πρωτεία της τέχνης του, είπε απλά «πάντα θεωρούσα τα περασμένα ξεχασμένα». 

enet.gr